Only in Bolivia....

Hela hola iedereen,

Na het verlaten van Cusco zijn we verder naar het zuiden gereisd, richting Lake Titicaca. Vanuit Puno hebben we een 2 daagse tour gedaan, die ons naar verschillende eilandjes in het hoogst gelegen meer ter wereld bracht. De eerste eilanden die we bezochten waren de Uros-eilanden, de drijvende eilanden. Deze eilanden zijn geheel opgebouwd uit riet. De ´grond´, de huizen, de uitkijktoren, de wc´s, alles is gemaakt van riet. Het was echt heel speciaal hier rond te kijken en te horen hoe ze deze eilanden vanuit het niets hebben opgebouwd door vele lagen riet op elkaar te leggen. Er leven gemiddeld 20 mensen, vaak families, op 1 eiland. Ze leven tegenwoordig voornamelijk op toerisme, en dit zal in de toekomst alleen nog versterken.
Toen we wilden vertrekken kwam onze motor vast te zitten aan een anker van een van de eilanden, dus we moesten wachten op zo´n eilandje tot onze kapitein de boot gemaakt had. Hij sprong eerst overboord, om te checken hoe de motor er aan toe was. Erg grappig :D. En na veel gesmeer en gesleutel tot de motor het weer deed, het anker weer op zijn plek lag, konden we gaan. We vaarden hierna zo´n 2 uur, tot we bij het eiland Amantani aankwamen. Dit zou ook onze slaapplaats van de dag zijn. Amantani is echt een schitterend eiland, het doet erg Mediteraans aan. Na kennis gemaakt te hebben met onze gastvrouw, Kathalina, werden we begeleid naar het huis van het gezin. We verbleven met zijn tweeen bij een traditioneel gezin, zonder enige vorm van luxe. Geen elektriciteit, geen stromend water, ze spraken niet eens Spaans, maar Quechua. Dit is een pre-Inca taal, die op dit eiland nog gesproken wordt. Maar wat ze wel hadden.... een VOETBALSTADION!!!! :D:D
In de zomer strijden verschillende eilanden op de cup, en de rivaliteit loopt hoog op. Nu liepen er alleen ezels en schapen op het voetbalveld, gelukkig maar.. want het schijnt erg zwaar te zijn om op deze hoogte (3800 meter boven zeeniveau!) een potje te ballen. ´s Avonds werd voor ons een prive-feestje gegeven, waarbij de toeristen op onze groep met hun gezinnen bij aanwezig waren. Er werd traditionele muziek gespeeld (de zoon van onze gastvrouw was gitarist) en er werd flink gedanst! Na onze erg rustgevende nacht, en na het geven van een cadeautje aan de familie, hebben we na een ontbijt van pannenkoeken (!!) afscheid genomen. We vertrokken naar het laatste eiland, Taquile, waarin de verhouding tussen man en vrouw nogal anders zijn. De man is hier degene die de kleren haakt en naait, terwijl de vrouw veelal op de akker staat. Ook kan je op dit eiland aan de mutsen van de man zien of hij getrouwd of single is. Heel grappig! (getrouwd is rood, single is rood met wit).

Na deze eilanden in Lake Titicaca reisden we naar Bolivia, naar het grensdorpje (en vakantieoord voor vele Peruanen) Copacabana. We kwamen aan op zondag en dat was precies goed om de ´zegeningen´ van de vervoersmiddelen mee te maken. Vrachtwagens, auto´s: mensen kwamen vanuit geheel Bolivia, zelfs uit Cusco, om hun vervoersmiddel te laten zegenen door een priester (in priesterkledij, maar met NIKE-pet op....). Er werden gebeden opgezegd, bloemen gestroeid, champagne gespoten, bier gedronken... een heel festijn! Heel mooi om te aanschouwen. Verder was er de volgende dag een festival: Copacabana vierde dat Bolivia in 130 jaar geen oorlog meer gevoerd had. Er was een hele parade, een toespraak, kindjes werden verkleed.... Heel mooi.
Na Copacabana zijn we doorgereisd naar La Paz. We besloten om direct door te reizen naar de Amazone van Bolivia: Rurrenabaque. Dit omdat het vliegveld van Rurrenabaque een grasland is, en aangezien we wilden gaan vliegen in plaats van 20 uur in de bus te zitten, wilden we zo snel mogelijk erheen. Als het regent namelijk gaan er geen vluchten, en zo zou het ook kunnen gebeuren dat we vast zitten in Rurrenabaque, terwijl we dit niet kunnen gebruiken als we ook nog 3 dagen naar Salar de Uyuni wilden. Helaas... de heenweg werd een fiasco, het vliegtuig ging niet, dus moesten we met de bus. Halverwege de reis kwam de bus vast te zitten in de berm (en stond de bus in een schuine hoek van 30 graden!!), en we moesten zo´n 6 uur wachten tot er een andere bus langskwam om ons eruit te slepen... Dus na een reis van 27 (!) uur kwamen we eindelijk aan in Rurrenabaque. We waren hierdoor dus ook te laat om die dag nog onze tour te starten, dus weer een dag verloren. De volgende dag begonnen we dan eindelijk aan onze Pampas tour, maar toen bleek dat we vanuit Rurre nog eens 6 uur met de jeep naar het startpunt Santa Rosa moesten!! En wat denk je... Onze jeep raakte ook nog stuk!!!! Weer wachten... ONLY IN BOLIVIA
We kwamen rond het middaguur aan in Santa Rosa, waar eindelijk onze geweldige (en prive-tour, we waren maar met zijn tweeen) tour kon beginnen. We voeren heerlijk met ons bootje over de Yacuma rivier, een zijrivier van de machtige Amazone. Meteen zagen we ontzettend veel wildlife, varierend van arenden, heel veel apen, en kaaimannen.
Toen we de volgende dag op zoek gingen naar anaconda´s, sloeg het noodlot wéér toe: onze boot kwam vast te zitten in het moeras, en de motor raakte verstrikt in de vele wortels van de waterplanten. Dus de gids en Mark (Koleet was een documentaire hierover aan het maken) werkten hard om de boot los te krijgen. Nadat we eindelijk bevrijd waren van het vele riet en andere planten, kon de speurtocht beginnen. Helaas... tijdens het regenseizoen is het erg moeilijk anaconda´s te vangen, aangezien ze dan allemaal onder het water/modder zijn. In het droge seizoen liggen ze te zonnen op het droge.
Wel hebben we nog veel macau´s gezien, luiaarden, alligators, kaaimannen, en gezwommen in een river met pink dolphins. Dit zijn de meest lelijke dolfijnen die je maar kan vinden.. ;) Ze hebben geen rugvin, en hebben een hele gerimpelde snuit. Het was wel erg fantastisch om ze tegen je aan te voelen zwemmen...

De laatste dag van onze tour in de Amazone stond in het teken van piranha vissen. Onze gids had wat piranha´s gevangen, wij niet, maar Mark had wel een Catfish en een Benton gevangen (en een groot stuk hout... :D). Daarna hebben we deze vissen heerlijk opgepeuzeld tijdens de lunch.
Hierna gingen we weer met de jeep terug van Santa Rosa naar Rurrenabaque, waarbij Mark smeekte om mooi weer, zodat hopelijk het vliegtuig terug naar La Paz zou gaan.
De gebeden worden gehoord!! Alleen... de vliegtuig maatschappij had ons een dag later op het vliegtuig gezet!! Stelletje....
Omdat alle vluchten de dagen ervoor waren gecancelled, zaten alle vluchten ook vol voor die dag. Dus wij maar weer met die verdomde bus terug. Het heeft ons wel een hoop geld bespaard, maar een hoop irritatie opgeleverd, en een hoop slaap gekost. Erg gezellig om de gehele nacht naast een huilende Boliviaanse baby in de bus te zitten....

Door deze rampzalige ontwikkelingen kunnen we nu niet meer naar Salar de Uyuni! Nou ja.. we kunnen nog wel gaan, maar we kiezen ervoor om niet meer te gaan, WANT:

we gaan morgenavond naar de WK-Kwalificatie wedstrijd BOLIVIA - ARGENTINA!!! Hoe vet is dat! Mark is helemaal gek geworden, en vind het zo fantastisch dat we dit mee kunnen maken. We hebben al tickets gekocht (voor 80 Bolivianos = 8 euro!!) en morgen gaan we er flink van genieten.

Verder gaan we nog een mountainbike tour doen, en dan vliegen we zaterdag a.s. naar onze laatste bestemming: New York City! Hier komen onze vrienden Mark en Eline heen, om samen onze laatste avonturen te beleven.

Dit was het weer tot zover, en wij zien velen van jullie heel snel weer. Helaas! Hahaha, nee we kijken er naar uit om jullie weer te zien, maar het doet ons pijn onze wereldreis te beeindigen! Het halfjaar is veel te snel voorbij gegaan...

Groetjes, Mark en Koleta